Brilsmurf meets Tine Thing Helseth

Met het internet gaat er toch een hele wereld voor iedereen open. Getuige hiervan is reeds dit blog. Maar nog meer ben ik verzot op Youtube. Af en toe hang ik zo een avondje rond op Youtube en hop van het ene naar het andere. En dan ontdek je echt pareltjes zoals Hatikvah, het volkslied van Israël, wat 'hoop' betekent. Via deze link https://www.youtube.com/watch?v=lMwSlp7I7IQ krijg je het lied te zien en te horen. Wat mij in deze versie vooral frappeerde waren de mensen : oud en jong, mannen en vrouwen, militairen, oudstrijders van wellicht de zesdaagse oorlog in 67 en de passie waarmee ze dit lied zongen.

Maar er zijn ook ontmoetingen die een nog groter impact hebben en dat kan ik wel zeggen toen ik enkele weken geleden via weer één of andere bizarre omweg Tine Thing Helseth tegenkwam.
Wie mij kent weet dat ik een absolute voorkeur heb voor blond haar, dames uit Scandinavië (waaronder nog steeds Agnetha Fältskog, beter gekende als de blonde van ABBA). Mevrouw Helseth  werd geboren in het jaar dat het inmiddels in vergane glorie zwelgende Eurosongfestival doorging te Brussel (met dank aan Sandra Kim) en Johnny Logan met 'Hold me now' de eerste artiest was om dit muziekfeest voor de tweede maal te winnen. We spreken over het jaar des Heren 1987. Uiteraard vielen de blonde haren op en lelijk om naar te kijken is ze ook niet. Maar nu ken ik door mijn opvoeding, bij de D'haentjes speelden we allemaal een muziekinstrument, wel het een en ander van muziek. En dus was het instrument dat ze vasthield me zeker niet onbekend want ons vader speelde trompet voor hij, door een nieuw gebit, moest overschakelen naar de tuba, het instrument dat ook peter Nestje meester was.

Kenners zullen bij de trompet natuurlijk direct denken aan de allergrootste, de Eddy Merckx onder de trompettisten : Maurice André. Maar Tine Thing Helseth kent er ook wel wat van. Ik denk dat het eerste filmpje dat ik aanklikte Libertango was : https://www.youtube.com/watch?v=h8cNnxLsvdk 
Ongetwijfeld zul je naast het virtuoze spel van deze Noorse bemerken dat het orkest volledig bestaat uit dames inclusief een pittige dirigente die met passie en zwier de muziek van Astor Piazolla tot leven brengt. Concentreer je bij een tweede of derde keer eens op de dirigente, de moeite waard !
Maar terug naar Tine Thing : weliswaar niet vlekkeloos want op de veertigste seconde van minuut twee even een slordigheidje. Maar de meest technische passage van minuut drie tot seconde 35 van diezelfde minuut gaat erdoor als boter, zonder schijnbaar een inspanning te doen. Als je dit vergelijkt met Alison Balsom merk je bij deze Britse veel meer sterallures, een meer agressieve toon en dat ze de moeilijkste passage niet herneemt (3'45 tot 3'57) weliswaar een hoger tempo aanhoudt maar minder zuiver en zeker het verschil in articulatie van de noten is duidelijk hoorbaar : https://www.youtube.com/watch?v=tiMD7FdhbPo

Aangetrokken door van alles ga je dan verder grasduinen in wat Youtube over Tine Thing Helste nog kan tevoorschijn toveren. En plots is het daar ..... dat wat je achterover doet slaan, waar je even niet goed van bent : twee minuten negentien seconden wonder waarin Tine Thing amper één minuut zevenentwintig speelt, maar hoe !! De trompet die ze bespeelt is een trompet in C of in ut./do In de orkesten, harmonie en fanfares in België wordt meer de trompet in Bb bespeeld. Deze heeft echter een minder heldere klank omdat de totale buislengte van het instrument zowat 30 cm langer . De trompet in C vind je meer in Nederland en zeker ook in Engeland bij de Brassbands en je hoort ook duidelijk dat de tonaliteit in dit lied vaak naar neigt naar Brassband. Laat je betoveren en luister nu naar  : https://www.youtube.com/watch?v=88fE_ol0xdw 

Oorspronkelijk werd deze muziek (Zdes' khorosho) geschreven door Rachmaninof als een lied voor stem en piano. Hieronder de link naar de Engelse vertaling waarin de schoonheid en rust van de plek bezongen wordt :
https://lyricstranslate.com/nl/zdes-khorosho-how-fair-place.html#ixzz5D9BvZJjD

Tine Thing Helseth produceert hier niet alleen een wondermooi, passende, ingetogen maar toch heldere toon. Op haar lange noten van een korte of lange zin doseert ze haar vibrato fijngevoelig en beperkt deze tot de laatste twintig procent van de noot zodat het nooit storend overkomt. Ik hou immers niet van die overdreven vibrato's. Een lichte crescendo van 00'45 wordt vergezeld van een korte amper merkbare ritmeverhoging om dan weer op de minuut beheerst neergezet te worden. Ook haar bindingen zijn perfect en vanaf 1'01 horen we weer een crescendo van orkest en soliste naar 1'11 waar de perfecte hoogste noot moeiteloos gehaald wordt om op een fluweelzacht presenteerblad neergeplaatst wordt. Bij zoveel schoonheid vergeten we zelfs te ademen. Het orkest neemt ons in de rest van de muziek mee. Op 1'40 horen we de warme diepe klant van de cor anglais of engelse hoorn (kun je best vergelijken met een groot uitgevallen hobo) die in beeld gebracht wordt op 1'50. De strijker sluiten af en aarzelend kijken we om ons heen om te zien indien niemand getuige was van onze ontroering. 
Deze muziek is helaas niet op i-tunes te vinden. 
Nog één goede raad wanneer je de magie van deze Noorse godin niet wilt verliezen : luister niet naar haar recente opnames waar ze pogingen doet om te zingen. Ook hier zeggen : schoenmaker blijf bij je leest ofte Tine blijf bij je trompet.
met genegen groeten van Brilsmurf