maandag 4 februari 2019

"This is not soccer"....een ode aan de meest faire contactsport ter wereld

Mijn liefde voor het rugby heb ik nooit onder stoelen of banken gestoken en nog steeds sta ik 200% achter de quote die als titel staat boven deze blog.

Ter illustratie en ter staving ervan neem ik de lezer mee naar een wedstrijd op 7 januari 2012. Nigel Owens, scheidsrechter van dienst en nog steeds één van de beste zoniet de beste scheidsrechter, maakt speler Tobias Botes waar rugby op slaat :


Vrij vertaald : "we hebben mekaar niet eerder ontmoet, ik stel me dan ook even voor : ik ben de scheidsrechter, jij niet. Doe jij je job en ik doe de mijne. Mond dicht dus, dit is hier geen voetbal, duidelijk ? En bol het nu af."

Wie rugby ziet op het allerhoogste niveau, zoals in deze tijd nu het zeslandentoernooi weer aan de gang is en binnenkort ook op het WK in Japan, kan alleen maar bewonderend toekijken naar de respectvolle interactie tussen spelers en scheidsrechters. Akkoord, het gaat er af en toe eens hard aan toe maar de regels zijn onverbiddelijk en de VAR eveneens.
Op TV hoor je de scheidsrechter praten tegen de spelers, niet alleen om uit te leggen welke fout en waarom hij ze bestraft, maar ook tijdens de spelfases anticipeert hij en coacht hij als het ware iedereen om juist te beletten dat hij fouten moet fluiten. De scheidsrechter draagt ook een bodycam op de borst zodat we af en toe ook als het ware door de ogen van de fluitende rechter aanwezig zijn tussen de spelers.
De spelregels van het rugby zijn wel niet altijd makkelijk te begrijpen maar vuil spel wordt onder geen beding getolereerd. Een tackle waarbij de arm van de verdediger boven borsthoogte van de aanvaller gaat ? Geel en 10 minuten straftijd. Een tegenstander blokkeren zonder bal in de omgeving, penalty. De gezondheid van een tegenstander op om het even welke wijze in gevaar brengen betekent minimaal geel en vaak rood. Bij vermoeden van een hoofdletsel is er ook een onafhankelijk arts aanwezig die de betrokken speler kan verplichten tijdelijk het veld te verlaten. Na controle mag deze speler opnieuw meespelen of moet hij definitief vervangen worden. Teveel spreken en argumenteren tegen de scheidsrechter...de vrijschop wordt 10 meter verplaatst in het voordeel van de tegenstander.

Het volgende fragment duurt 10 minuten maar illustreert perfect de waardeverhoudingen en respect op het veld. Spelers verlaten binnen de 5 seconden (!!) na hun gele of zelfs rode kaart zonder tegenspreken het veld.


Wanneer de VAR ingevoerd werd in het rugby kan ik niet zeggen maar in elk geval reeds voor het jaar 2000. Bovendien spreekt men er van de Television Match Official afgekort TMO. Wanneer de scheidsrechter beroep doet op de TMO kan iedereen de fases vanuit verschillende camerastandpunten meevolgen en bovendien de conversatie tussen de scheidsrechter en de TMO horen. Vaak is het zo dat de TMO beslist en opnieuw wordt de beslissing door de spelers niet gecontesteerd.

In de rugbysport moet je elke morzel grond veroveren want de bal mag niet vooruit geworpen worden, in het voetbalspel geven ze er een lap op en rennen maar. In de rugbysport zie je al sinds meer dan 30 jaar dat na de match de winnaars een erehaag vormen voor de verliezers. Dit staat in schril contrast met het voetbalspel waar op georchestreerde wijze handjesklap wordt opgelegd. In de rugbysport is het stadion muisstil wanneer een penalty genomen wordt ongeacht of dit nu voor of tegen de eigen ploeg is.

Het WK rugby vond in 2015 plaats in London en liet mij toe op 25 oktober iets van mijn bucketlist te schrappen want ik kon er een halve finale bijwonen tussen Argentinië en Australië. Onderstaande foto werd genomen op Twickenham.
Een jaar eerder had ik mij ingeschreven voor twee tickets, eentje voor elke halve finale in de hoop de beste ploeg ter wereld te zien : the all blacks uit Nieuw-Zeeland, de regerende wereldkampioen die zijn titel dat jaar ook zou verlengen.
De vraag naar tickets was echter zeven keer groter dan het aanbod en dus werd een lottrekking georganiseerd waarbij ik me gelukkig achtte dat ik toch één ticket kon bemachtigen tussen de 82.000 andere toeschouwers. Het prijskaartje was niet min maar ik heb er nog steeds geen spijt van.


Een onvergetelijke sfeer en ook wat de rugbysport uniek maakt : links naast mij zaten twee Argentijnen, aan de rechterzijde enkele Australiërs die speciaal voor die ene wedstrijd overgevlogen waren in extremis, achter mij Zuid-Afrikanen, tal van Britten uiteraard. Kortom, in de rugbysport hebben ze nog niet gehoord van supportersvakken en weten ze niet hoe ze het woord 'supportersgeweld' moeten schrijven. Om deze reden en vele andere staat de rugbysport dan ook torenhoog boven het voetbalspel.



Als uitsmijter nog even genieten van de onnavolgbare Nigel Owens :


"This is not soccer"....een ode aan de meest faire contactsport ter wereld

Mijn liefde voor het rugby heb ik nooit onder stoelen of banken gestoken en nog steeds sta ik 200% achter de quote die als titel staat boven...