Brilsmurf gaat naar de KSA (deel 1)

Lang geleden, toen de dieren net gestopt waren met spreken, was Brilsmurf 11 a 12 jaar.
Exact weet ik het niet meer maar het moet wellicht na het zesde leerjaar geweest zijn. Op aangeven van mijn neef, Rik Masselis (wiens broer Marc later de directeur zou worden van het Wevelgemse zwembad en andere sportinfrastructuur), ging ik op zaterdagnamiddag voor het eerst naar de KSA. Dat deze stap mijn leven zou veranderen besefte ik toen niet, maar nu nog steeds des te meer. In mijn professionele leven pas ik nog dagelijks toe wat ik in de KSA geleerd heb. Ik bleef actief tot de dag voor mijn huwelijk en werd onder meer bondsleider, gewestleider en ook provinciaal was ik actief binnen de hernieuwerswerking.

Met veel plezier volg ik nog steeds KSA De Vlasbloem Wevelgem op https://www.ksawevelgem.be

Ik herinner me nog van die eerste vergadering dat het een vierluik was en maakte er kennis met bolleke pijl, morsecode, sjorren en nog andere vaardigheden. Morse is een beetje zoals zwemmen en fietsen, je vergeet nooit atoom, bokkenwagen, colacola, dokwerker, eend, fruitverkoper.... de lettergrepen met een 'o' betekenen een streepje, zonder een 'o' een bolletje   dus is atoom voor de letter a gelijk aan kort-lang.

Meteen was ik verkocht en mijn ouders kochten, na bezoek van Proost Jozef Debaere en de leiding, een uniform met blauw hemd en oranje das. En dus ging ik vanaf dan naar de vergaderingen van de knapen van KSA De Vlasbloem.

Logisch dat ik in het vendel terecht kwam van neef Rik die koppel vormde met Erik Vanhauwaert. De vendelnaam getuigde van weinig inspiratie en originaliteit maar dat speelde eigenlijk geen rol : de Rikkies.



Mijn eerste kamp ging al snel naar Heppen. Gezien ik toen het fietsrijden nog niet beheerste mocht ik op dat kamp de fietsuitstappen meemaken op de passagiersplaats van proost Paul Vanhalst (overleden in 2014), beter gekend als Paul Saucisse. Het waren nog tempore non suspect.

Indien mijn geheugen me niet in de steek laat had ik als leiders Jan Nuytten, Godfried Bosmans  (?)(beenhouwerij in de Gullegemstraat net over de Roterijstraat ?), wijlen Luc Duthoo (van de drukkerij uit de Lode de Boninghestraat), Jacques Josson (hij studeerde voor geneesheer maar was toen ook voetbalkeeper bij Gullegem of Moorsele).
Correctie : op aangeven van neef Arnold die de familienaam van Godfried wel kende moet ik die inderdaad corrigeren naar Godfried Stragier. Volgens mij speelde hij zelfs piccolo terwijl Luc Duthoo bugel speelde, maar Luc had duidelijk andere talenten dan muziek.

Kamp nummer twee met de knapen ging naar Rotem. Dit was ook het laatste kamp dat onze vriend Ivan Vanhauwaert meemaakte. Van Ivan vond ik nog een klasfoto terug uit het vierde leerjaar, hij staat op de bovenste rij als derde van rechts. Ikzelf sta op de voorste rij de vierde van links met bril, tussen Lorenzo Locke en Filip Vanlede (in dat vierde leerjaar kregen we een stagiair die luisterde naar de naam Luc Cappelle, vader van Wannes Cappelle de frontman van het zesde metaal).
Op dat kamp in Rotem werden we voor het eerst geconfronteerd met de ziekte die Ivan een tijd later fataal zou worden. Hij werd geopereerd aan het hoofd in Kortrijk in de Loofstraat, ik ging hem nog bezoeken en het beeld dat ik zag staat me nog altijd bij. Op school in het tweede middelbaar met als klastitularis Mijnheer Monteyne uit Lauwe hielden we zijn notities bij. Maar Ivan kwam niet meer terug en met de KSA droegen we, door de straten van Wevelgem vanaf zijn woonplaats in de Kijkuitstraat, zijn kist op onze schouders naar de kerk in het centrum en vervolgens naar het kerkhof. Ivan's broer, Luc, kwam later bij Radio 2 terecht waarvoor hij nog altijd reportages maakt.

In een volgend blog gaat het wellicht over vlaggenzwaaien en de KSA-shows.

  

Schtroumpf à lunettes....comme ils disent

Voor mijn vele franstalige collega's : Liliane, Christiane, Patricia, Dominique, Natacha, Christian, Céline, Geoffrey, Nicolas et bien d'autres.

Als kleine jongen moest ik soms op zolder door het kleine dakraampje kruipen op het kleine platform aan de achterzijde van ons huis. Een ijzingwekkende diepte lag dan voor mij. Maar in het midden stond enerzijds het object dat de reden was van deze beproeving maar anderzijds ook mijn houvast : onze TV-antenne !

Om de zoveel tijd was het weer van dat, het TV-signaal ontdoen van witte ruis en storingen door te draaien aan dat ding na wat hevige wind. "neen", "nog een beetje" "te veel".....dat was de codetaal die gebruikt werd.

We hadden brussels vlaams, brussel frans, frankrijk 1, 2 en 3 en ook nog nederland 1 en 2. Brussel Vlaams met nonkel Bob, Johan en de Alverman, Canzonissima, Wachtwoord, van Pool tot Evenaar, spel zonder grenzen... Nederland met de Berend Boudewijnkwis al kan dit ook al wat later geweest zijn. Maar geboren en wonende in Wevelgem aan de Schreve (de Franse grens) stond de TV geregeld op één van de Frankrijks. L'école des fans met Jacques martin op zondagnamiddag was één van de wekelijkse afspraken. Blokken avant-la-lettre met "des chiffres et de lettres"."Le compte est bon" en ook Maître Capello.

Nana Mouskiri, Mireille Mathieu, Line Renaud, Moustaki, Dalida, Vicky Leandros, Joe Dassin en noem ze maar op, de sterren van het Franse chanson. Toen was er nog geen snooker, darts, american football...in ons leven en keken we dus naar het rugby of de paardenrennen met de commentaar van Léon Zitrone.

Daar werden wellicht de eerste zaadjes geplant voor de waardering van het frans als taal.

Omstandigheden hebben in de hand gewerkt dat mijn kennis van de taal van Macron op een mooi niveau staat. Een groot gedeelte van mijn legerdienst bij een eentalige luitenant, makelaars uit Ronse en omstreken. Maar de grote stap voorwaarts kwam er in elk geval met de professionele verhuis naar Brussel. En na meer dan twintig jaar denk je niet langer in het nederlands maar ook in het frans, je vertaalt je zinnen niet meer maar je spreekt ze uit. Taalkennis blijft nog steeds een troef.

Gecombineerd met mijn liefde voor muziek komen we finaal uit bij het franse chanson. Hoewel mijn all-time favourite een nederlandstalig lied is (verloren hart, verloren droom van Johnny White : klik hier) en ik dankzij het onvolprezen programma 'radio gaga' mijn actuele nummer één leerde kennen (mag ik dan bij jou van Claudia de Breij : klik hier) staan er heel wat gekende maar ook ongekende pareltjes in het Molières in mijn top X. Gekende performers als Maurane, Patricia Kaas, Julien Clerc, Lara Fabian, uiteraard Johnny...enz  maar ook mindere grote goden en godinnen als Chimène Badi, Patrick Fiori, Garou of de te vroeg overleden Gregory Lemarchal. Af en toe kun je door zinnen uit hun liedjes te citeren collega's van onder de taalgrens van verbazing doen achterover slaan.

De meester blijft uiteraard ene Jacques Brel, le grand Jacques, maar hoewel blijkbaar een chagrijnig ventje ben ik grote fan van de in Armenië geboren Charles Aznavour waarvan ik een pareltje wil delen. Niet zijn "she", "mes emmerdes" of "la mama" maar wel "comme als disent".

In eerste instantie ontdek je een lied met een vocabulaire om lyrisch van te worden, maar weet dat Aznavour dit lied schreef begin zeventiger jaren geïnspireerd door zijn secretaris/chauffeur. Als eerste zong hij openlijk over homoseksualiteit : "je suis un homo comme als disent." 

Om de lezer de moeite te besparen hieronder de link naar het lied en de volledige tekst waarbij ik enkele favoriete passages aangestipt heb. 

https://www.youtube.com/watch?v=DqUzMGnplHo 

J’habite seul avec maman 
Dans un très vieil appartement 
Rue Sarasate 
J’ai pour me tenir compagnie 
Une tortue, deux canaris 
Et une chatte 
Pour laisser maman reposer 
Très souvent je fais le marché 
Et la cuisine 
Je range, je lave, j’essuie 
A l’occasion je pique aussi 
A la machine 
Le travail ne me fait pas peur 
Je suis un peu décorateur 
Un peu styliste 
Mais mon vrai métier, c’est la nuit 
Que je l’exerce, travesti 
Je suis artiste 
J'ai un numéro très spécial 
Qui finit en nu intégral 
Après strip-tease 
Et dans la salle je vois que 
Les mâles n’en croient pas leurs yeux 
Je suis un homme, oh ! 
Comme ils disent 

Vers les trois heures du matin 
On va manger entre copains 
De tous les sexes 
Dans un quelconque bar-tabac 
Et là, on s’en donne à cœur joie 
Et sans complexe 
On déballe des vérités 
Sur des gens qu’on a dans le nez 
On les lapide 
Mais on le fait avec humour 
Enrobé dans des calembours 
Mouillés d’acide 
On rencontre des attardés 
Qui pour épater leur tablée 
Marchent et ondulent 
Singeant ce qu’ils croient être nous 
Et se couvrent les pauvres fous 
De ridicule 
Ca gesticule et parle fort 
Ca joue les divas, les ténors 
De la bêtise 
Moi les lazzis, les quolibets 
Me laissent froid puisque c’est vrai 
Je suis un homo 
Comme ils disent 

A l’heure ou naît un jour nouveau Je rentre retrouver mon lot 
De solitude 
J’ôte mes cils et mes cheveux 
Comme un pauvre clown malheureux 
De lassitude 
Je me couche mais ne dors pas 
Je pense à mes amours sans joie 
Si dérisoires 
A ce garçon beau comme un dieu 
Qui sans rien faire a mis le feu 
A ma mémoire 
Ma bouche n’osera jamais 
Lui avouer mon doux secret 
Mon tendre drame 
Car l’objet de tous mes tourments 
Passe le plus clair de son temps 
Aux lits des femmes 
Nul n’a le droit en vérité 
De me blâmer, de me juger 
Et je précise 
Que c’est bien la nature qui Est seule responsable si 
Je suis un homo 
Comme ils disent

Van Popol tot Brilsmurf of de wedstrijdverslaggeving van volleybalclub Knack Roeselare (deel 3 - slot)

Hoe Brilsmurf het leven zag vind ik zelf nog altijd een leuk verhaal om te vertellen. 

3 - 1

Op 6 februari 2016 versloeg Knack aartsrivaal Noliko Maaseik met 3-1. 

https://www.youtube.com/watch?v=SZtwHj8el4w 

Ons wedstrijdverhaal (met als titel "Smurfen 3 - Vlaaien 1) schoot blijkbaar in het verkeerde keelgat bij de tegenstander want in hun samenvatting konden we lezen, ik citeer ‘De analyse van deze match met het kleine lichtpuntje kunnen we heus zelf wel maken. Daarvoor kunnen we de belerende raad van een brilsmurf met opgestoken wijsvinger of met irritant haantjesgedrag, best wel missen …’. En hoe kun je daarop beter reageren door juist een dergelijke geuzennaam, gegeven door een concurrent, als eretitel te dragen. Met dank dus aan hun Peppie en Kokkie, het olijke duo dat toen de verslaggeving voor zijn rekening nam. Inmiddels hebben ze wel met Bram Franssen, die een afzonderlijk blog verzorgt, aan kwaliteit bij gewonnen.
In een afzonderlijke post kan, wie wil, het bewuste wedstrijdverhaal nog eens (her)lezen, al zullen niet ingewijden er wellicht weinig van snappen. Zelf beleef ik er ook nog plezier aan en het illustreert op een correcte wijze de 'Brilsmurfstijl'.

En dus leeft tot op de dag van vandaag Brilsmurf verder en kreeg inmiddels een meer en meer dominante plaats. Op mijn Facebookpagina kun je er niet naast kijken, maar ook op mijn job wordt de naam Brilsmurf gebruikt wanneer er verwarring mogelijk is met een andere Paul (Lespineux).
Mijn abonnement staat niet op mijn persoonlijke naam maar wel op naam van....inderdaad....Brilsmurf.

Als uitsmijter nog wat bedenkingen, visies... die ik voor aanvang van dit seizoen neergeschreven had. Bepaalde zaken zijn inmiddels achterhaald en aan het feit dat ik nog over Antwerpen spreek (voor de niet-volleyliefhebber : ze gaven net voor de aanvang forfait voor dit seizoen) merk je effectief dat dit eind augustus geproduceerd werd.

1. Wellicht een gemeenschappelijke ergernis met vele liefhebbers is het feit dat er elk jaar wel spelregels worden aangepast. Ik herinner me bijvoorbeeld het miskleun van de 10 minuten break tussen set twee en drie. En zo kunnen we er nog een paar opnoemen. Maar daarbuiten stoort me vooral het proberen beïnvloeden van de scheidsrechters. Vroeger was dit iets waarop, in mijn ogen althans, Maaseik een patent had zowel door hun coach als door de spelers, wat gestructeerd ingebakken zat. Nu zie je het alsmaar meer. Als je er echt van overtuigd bent dat er een touché is of de bal binnen/buiten dan mag je terecht appeleren, maar in alle andere gevallen zwijg je als vermoord.

2. In grote lijnen mogen we eenzelfde competitieverloop verwachten met één belangrijk verschil en dat is dat Aalst zich niet langer als underdog mag profileren. In navolging van Knack trekken ze ook een stuk meer de Belgische kaart, een goede keuze zal blijken. Maar in het misschien laatste jaar met Frank Depestele zal daar de druk ook liggen om eindelijk eens de hegemonie te doorbreken. Ze kunnen er zich niet eeuwig over blijven praten en schrijven. Maaseik zorgt ook dit jaar voor aardig wat schrijfstof om de wedstrijdverslagen te bevoorraden. Ooit deed ik in 1978 mijn ‘drie dagen’ (toen al één dag) in het Klein Kasteeltje. Ik heb de indruk dat het inmiddels verplaatst is naar de Maaskanten om zijn huidige activiteiten verder te zetten.

3. Elk punt, elke wedstrijd, elke competitie moet gespeeld worden en dus zullen Menen, Antwerpen en ieder ander team zijn rol spelen. Menen is voor Knack altijd een kwaaie klant en bij Antwerpen is het een goeie zaak dat een vakman als Dardenne er ondanks alles aan het roer blijft. Kampioen worden wordt moeilijk voor hen, maar in een bekercompetitie is alles mogelijk.

4. Belangrijk figuren in elke wedstrijd zijn ook de scheidsrechters. Voor zover ik hierover kan oordelen denk ik dat we in België goede scheidsrechters hebben die deze aartsmoeilijke opdracht, zonder enige twijfel, 100 % integer uitvoeren. Dat ze soms fouten maken is eigenlijk niet meer dan logisch gezien de snelheid waarmee het spelletje gespeeld wordt. Ik geloof ook nogal sterk in de onzichtbare scheidsrechters, waarmee ik bedoel dat als we hen niet opmerken ze een prima job gedaan hebben. Lees je dus in een verslag niets over de mannen in het rood dan betekent dit in elk geval ‘well done’.

Hopelijk zullen we ook meer en meer een goedwerkend videochallengesysteem te zien krijgen om hen te assisteren, zeker ook in de finales van beker- en play-offs.

5. Over de ‘Bond’ ? Een politiek antwoord : "geen commentaar".

6. Hendrik Tuerlinckx ? Daarover iets zeggen is inderdaad een stuk makkelijker en minder tricky. Deze club heeft al vele grootheden gekend en het is onbegonnen werk om ze op te noemen of ze te vergelijken. Maar je kunt moeilijk ontkennen dat Straffen Hendrik in het rijtje van de allergrootsten past.  Hij heeft voor mij de klasse van een Contreras, de leidercapaciteiten van een Depestele, een ploegspeler als Benjamin Hardy en de grinta van… Hendrik Tuerlinckx. Ook beseft hij volgens mij ook wel dat hij kan schitteren bij gratie van zijn medespelers. Kort gezegd een echte leider die ten onrechte bestolen werd van een derde titel op rij als ‘speler van het jaar’ in 2015, wat ik voor mezelf nog altijd ‘de schande van Grimbergen’ noem.

7. Hoe ziet mijn slotpodium eruit ? Eerst en vooral ‘de vrijwilliger’ die voor enkele drankbonnen uren opoffert voor de club en zonder wie Knack Volley zelfs niet zou bestaan. Ten tweede ‘de supporter’ die als rode draad door de geschiedenis van deze club loopt en in feite de reden van bestaan weerspiegelt. Het klinkt misschien hard maar ‘spelers en coach zijn passanten (ook na 7 jaar en meer) maar de echte supporter blijft eeuwig bestaan’. En finaal ‘de sponsor’ al klinkt dit, zeker in het tennis soms wat melig, maar toch zo broodnodig.