Voor de
liefhebbers van klassieke muziek die ook een TV-abonnement hebben bij Telenet
bestaat er een schitterend kanaal onder het nummertje 50 : BRAVA. Bij Proximus
zou dit blijkbaar in een betalend pakket zitten. Beter dan in I-tunes kun je er
meesterwerken opnemen, beluisteren maar ook bekijken en herbekijken. Werkelijk
top want daar waar je sommige concerten ervan ook wel op YouTube vindt is de
beeldkwaliteit hier stukker beter.
Eerder
kende ik al het derde pianoconcerto van Rachmaninov, een werk dat vaak op de Koningin
Elisabetwedstrijd als keuzewerk gespeeld wordt. En dus wilde ik ook wel eens
het tweede pianoconcerto beluisteren. En zo maakte ik kennis met de wolvenvrouw
Hélène Grimaud.
Neen, ze is
niet blond zoals Tine Thing Helseth (zie mijn blog hierover), en komt ook niet uit Scandinavië ! Hélène
Grimaud is van oorsprong een Française uit Aix-en-Provence (°1969). Grimaud
heeft synesthesie, het ervaren van prikkels door meerdere zintuigen,
bijvoorbeeld - zoals bij haar het geval is - het zien van kleuren als je muziek
luistert.
Dit werk
van de Russische componist (1873-1943) geldt als een van de meest succesvolle
werken van Rachmaninovs oeuvre en behoort tezamen met het derde pianoconcert
tot zijn beste werken voor piano en orkest. Het bestaat uit drie delen :
Moderato / Adagio
sostenuto / Allegro scherzando
Luister en
bewonder Hélène Grimaud via onderstaande link met het orkest onder de leiding
van de betreurde Claudio Abbado.
Hélène
Grimaud speelt met een verbazend gemak, ingetogen zonder overdreven van die
soms irriterende wiegende theatraliteit achter de piano. Een grandioos moment
situeert via op minuut 6:03 : een liefdevolle glimlach naar de dirigent die het
orkest meesterlijk in de hand houdt en de soliste in al haar virtuositeit laat
schitteren en domineren. De haren komen bij mij pas echt recht vanaf 6:45 tot 8:02 waarbij
met een aanloop het orkest het thema in al zijn grandeur overneemt en de piano
zijn eigen complementaire melodie laat stralen. De korte apotheose van deel 1
neemt aanvang op 10:45 om te eindigen met weer die zalige glimlach op 12:03. Onder
andere daarom is deze versie van dit werk nu mijn referentie-uitvoering waarmee
ik alle andere vergelijk.
Van de drie
delen geniet het eerste deel mijn voorkeur met een prachtig begin maar wie goed luistert naar het tweede deel
zal zeker de muzikale lijn van een pophit herkennen (minuut 14:00).
Oorspronkelijk werd ‘All by myself’ gebracht door Eric Carmen maar later door
anderen gerecoverd (waaronder Céline Dion)
Maar naast
haar leven en missie als artieste, pianiste heeft Hélène Grimaud nog een wel
speciale passie, wolven. Vandaar dat ze voor mij altijd de wolvenvrouw zal
blijven.
Wie kan
beter toelichting hierover geven dan de wolvenvrouw zelf ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten